Çöktü karanlık sokaklara.
Kara oyunlu kuytulara.
Sokak lambaları hükümsüz,
Tipi sis katıyor her yana.

Başı, ayakları çırçıplak,
Bulmuş kendine bir sığınak.
Nefesi sızlanmada tir tir,
Kurtarılamazsa donacak.

Bir çöp bidonu kıyısında
Bakıldığında on yaşında.
Dizlerini karnına çekmiş,
Sancısı zifiri incitmiş.

Nedendi bu amansız dayak,
Masumu evden kaçıracak?
Annenin cüssesi siperdi,
Çıldırmış öfkeyle deşildi.

Amansızca tepişirlerken
Can, kaçıverdi hıçkırırken.
Koştu, nereye hiç bilmeden
Karar verme yaşı gelmeden.

Saatlerce ağladı durdu.
İniltiyi bir çocuk duydu.
Usulca sokuldu yanına.
Sordu mosmor yüzünü ona.

Duyduğu tipiyi kararttı.
Gök öfkelendi şimşek çaktı.
Öyküsünü o da anlattı.
Bükük boynu yeri çatlattı.

Sırdaşımsın uzat elini.
Gidelim arkadaşım haydi.
Hiç ara vermeden çığırsak,
Fark etmez kimse halimizi!

Ayşe Yarman Öztekin
’Sevgi Kuytuda’ 2012