biçimsiz ve tertipsiz terkedilmiş bir çiçektim ben
beni evlat edinmişcesine sahiplendi suladı firuzan
yıkardı beyaz saçlarımı hiç dokunmazdı kollarıma
oysa ki severdi yeşil hırkamı sarı şapka mı

vardı bir sihri bilirim, uykum gelirdi sonbaharda
dökülürdü saçlarım güçsüzleşirdi kollarım ama
beni korurdu soğuktan, kardan, kıştan, yağıştan...
çünkü bilirim severdi beni bilirim severdi beni

karşı komşumda benim gibiydi kırmızıydı yanakları
severdi onuda ama hiç bana baktığı gibi bakmamıştı sanki
bana kendi ismini söyler durur sonra başlardı ağlamaya
belkide anlayamadığım tek şeydi onun hakkında..

onu mutsuz ettiğimi düşündüm güneşe arkamı döndüm
o güzelim sarı ışığı haketmediğimi düşündüm ama
daha çok ağladı bu sefer firuzan ölme demeye başladı
çünkü bilirim anlamı vardı çünkü bilirim anlamı olmalı

artık biliyorum sebebini ağlamasının nedenini
adıma papatya değilde firuzan demesini, çaresiz...
hava karanlıktı sonra ışığı yaktı ve döktü içini dedi ki
firuzanım olsaydı çok severdi seni kokunu zarifliğini.

daha da sözüm yok, üzüntüye çözüm yok, yeltenmeye mecal yok.
babamın üzüntüsüydü firuzan ve ben onu hatırlatırdım ona
kimsecikler bilmiyor benden başka çünkü dilim yok konuşayım
çünkü bilirim firuzan severdi beni çünkü babam severdi seni..