Elimde körelmiş bir kalem
Sırtımda delik deşik bir hırka
Deniyorum
Ama üşüyorum
Çok üşüyorum

İz bırakmak için tırnaklarımı kırıyorum
Haykırıyorum içimden
Bir çizgi daha
Sonra bitiyor
Tam burada olacağım

Duvarlar soğuk ama ben de hırslıyım
Yazıyorum
İşte ben buradayım
Kanlı bileklerim ve kalemimle
Bir iz bırakacağım

Ölüm yakın
Ensemde hissediyorum nefesini
Ne kadar cazip
Varlığının yokluğuna karışması
Bırakıp gitmek, boşvermek

Bir dakika daha, sonra gidiyorum
Bir cümlecik, gerçekten
Hani Meral teyze var ya
Onu da yazmazsam olmaz
Sonra alabilirsin beni
Önce biraz bekle, virgülümü koyayım

Bak yine eksik oldu
Ben çilek reçelini çok severim
Onu yazmazsam yarım kalır
Vallahi öyle
Unutulmasın ne çok sevdiğim
Çilek reçeliyle onu
Hani kıvırcık saçlı

Bekle daha çığlıklar var
Hayır, duvarları yazmayacağım
Buraya gelene kadarki bölüm yeter
Daha mektuplarım vardı, dur biraz
Hemencecik yazarım

Ya kaldırım taşları
Kimse önemsemezken ben ne çok severdim onları
Hiçbir şey bilmeyip konuşan insanların
Her şeylerini bilirlerdi
Ama konuşmazlardı

Benimle hiç konuşmadılar
Bir kere gülümsediklerini gördüm sanki
Tam ben götürülürken
Arsız arsız sırıttılar
Olsun, seviyorum onları

Bir cümle daha
Sonra söz gidiyorum
Yazmasa da artık kalemim
Hala kanım var
Birazı yeter zaten
Sonra beraber gideriz

Birazcık kanattım bileklerimi
Bak gördün mü kırmızı kırmızı
Ne güzel durdu ruhsuz beyaz duvarlarda
Çocuk kahkahalarını yazayım
Sonra geliyorum hemen

Karşı komşum vardı benim
Pek konuşmazdık ama olsun
Hala biraz kanım var
Onu da yazayım, sonra geliyorum
İki dakika bekleyiver
İz bırakıyorum