kabahatın en büyüğü imiş
sevmek
bilmedim bilemedim
belki işime gelmedi
bilmek
sen varsın ya içinde
sen varken içinde
yürek ister
elde değil sevmemek...

acılarım hüzünlere kaykılmış
sanarsın keyif yapıyorlar
ben ise
sensizliğime gam yüklerken
benliğime inat
yıkılmışım içerden...

kolay değilmiş
sevmek
zamana atılan bir kurşun gibi
her dümbelek
yağmurlar yağıyorlar içime
fırtınalara ip bağlamak imkansız
kudursalar ne fayda?
atılan her adım boş
çekilen her kürek
yokluğa tok...

havaya açılan eller
öksüz
sanki dövüyorlar kendilerini
içleri sus pus
gel git zaman belki
nerden bileceksin?
ha unut ha umut
ben tuttum
salmak yok artık
olsada yaşananlar bir değil
tam bin şok
sevdim bir kere
sende sevseydin
sende
anlardın
belki,
kabahatın
kabahatımın
en büyüğü imiş
sevgi...


(Berlin,04.10.2013)

Talat Özgen