Aşkı el-âlem de bilir amma,
Kim baş verir aşk yolunda ölerek
Hangi ehl-i kalem yazabilir,
Sırların sırlarını bilerek?
Ne kalem aşka doyar,
Ne aşkın kaleme özlemi son bulur.

Hangi aşık yapabilir ki ki aşkın tarifini?
Hangi gönül erebillir onun sırrına ?.
Kimi bedenlerde arar onu
Kimi bulur vecde gelmiş gönüllerde,

Ahh niceleri darmadağın eden aşk!
Güneşin çevresinde senin hârelerin var
Sular sana doğru yükselir buhar buhar
Goncalar aşka gelir gözlerini kırparak
Tomurcuklar boy verir kahkahalar atarak.

Eyy Varlıklar denizinin
Cilveli, câzibeli pırıltısı
Gönüllerin delice akışı aşk!
Doyumlarla işin olmaz senin,
Sen duyumlarda gizlisin .
Beşerîden İlâhîye açılır kanatların
Buut buut yükselir sevili sanatların ..
E’n-Nûr’un şuasıyla her dâim yanıp duran
Bir ateş ki yansır hep mevcudata an be an


Ferhat dağları deldi sevmek için Şirin’i
Hallâc abdest aldı “Enel Hakk” cûşlarında,
Bir ölümsüz doğuşa açarken gözlerini
Ma’şukuna gül serpti döktükleri kanında.

İnilerken çöllerde "Leylâ Leylâ" diyerek
Mevlâ’yı buldu Mecnûn Leylâ’sıının canında.

Kerem Aslı’sında gördü O’nun ışığını,
Mevlânâ, Tebrizî’de.
Sonra şöyle dedi âşk yolunda boyun bükerek
"Tû megû mârâ bedân şeh bâr nîst /
Bâ kerîman kerha doşvâr nîst
(Benim o yücelere çıkmaya gücüm yok deme,
Kerîm olanın eteğine yapış, çıkaramaz deme.)"

İşte böyleydi aşkın HÛ halleri.
Bir çekimlik âhh idi ahvâlleri,

Ey aşk sözünü diline dolayan,
Kelebekler misali uç ateşlere.
Aşkın fırınında gel bir de sen yan.

Bil ki ,
Aşk için pahalı bedel ödemen gerek.
Visâl için yâr yoluna teslim olmuş baş gerek..
Kurban gerek onun için eyy cann, kurbân,
Yar uğruna cân gerekir ab-ı desti kan.

Sevim Çiçek Karadeniz

1/10/2013
2:15