Alın teri ile emeğin,berekete
dönüştüğü an başlamıştı sancısı.
Çileli bir günün ardından,
tarlada doğuruverdi onu da anası.
Hastane, doktor, ilaç ne gezer!
Ebesidir onunda nenesi ya da bacısı.
Karısı bir, kocası bin doğurur;
öyle yazılmıştır onların da alın yazısı.

Yalınayak, baş açık,
sofrada ne bulursa şükrederler.
Televizyon, buzdolabı, elektrikli fırın
Teknoloji yok! Hepsinden bihaberler.
Karasabanla toprağa atılan tohumlar,
yağışların bereketiyle güldürürken yüzleri…
İnekler danalı,koyunlar da kuzuluysa eğer;
fazlası tamah! Allah’a şükretmektir sözleri.

Kadın, hem doğurgan hem hamarat,
çocuklar erken üstlenir Ata mesleğini.
Erkek, her türlü olumsuzluğa rağmen
göğüsleme çabasında Ailenin geleceğini.
Aslında hepside biçareyken olanlara;
kerpiç yapıya çamur sıvalı
bir dam bile fazla gelir onlara.
Bu dünya onların dünyası!
Var mıdır acaba bu dünyadan başkası?.

Abdullah Aytekin