Tut ki rüyadan uyandık
Gönül gönüleyken seninle
Sonra fırtına dindi
Sen orada
Ben burada baka kaldık uzaktan


Avuntu kırklarıyken azığımız
Bir nefese şükrettik
Hiç yoktan iyidir diyerekten yaşamak


Seni bilmem lâkin
Pembe bulutlarda ki düşler yok artık bende
Kollarım yanıma düştükten sonra


Sahiller bomboş
Yürek dalga, dalga gelmekte dilimin ucuna
Hayır! konuşmayacağım yele giden teranelerle


Kaçıyorum kara bulutlu havalardan
Umut işte
Bekliyorum gün doğsun diye
Yanık ellerim sızlasa bile


Sevdam mı?
Asla onu bırakmayacağım müsrif ellerine
Gözlerim ne zaman kapanır
O defterde kapanır benimle birlikte


Virane bir kuytunun üzerindeydi umudum
Enkazından yürek acıları kaldı payıma
Razıyım kısmet dedikleri adaletten


Varsın kaybolsun gözbebeğim maviliklerde
Ya kara bir gecenin koynunda kaybolsam
Kim tutardı ellerimden yeniden
Kimim var?
Yüreğimde ki yürekten başka


Kalemim dil döktü
Boş sayfası olmayan senin gönül sayfalarına
Biliyorum esamisi bile okunmadı
Boşluklara yazılan tertemiz duyguların


Senden hatıra kalan zoraki tebessümleride
Özenle dürüp koydum okunmamış şiirler arasına
Dokunmasın kimseler!
Tozlarıyla dursunlar en güzel aşkların anısına...