"...mekan köydü. Zaman nisan. Ve gündüz..."

şimşekler çakıyor gök gürlüyordu
ve yağmur yağıyordu
ışıkla damlalar
çocuklar gibi oynaşıyordu
toprakla su
öpüştüler yağmurda
onlar yasaklı değildi
helaldiler birbirine
sevap işlediler
bir ilkbahar gününde

"...mekan şehirdi. Zaman eylül. Vakitse gece..."

şimşek yok gök gürlemiyordu
ama yağmur yağıyordu
ve sokak lambaları yanıyordu
ışıkla damlalar
aşıklar gibi oynaşıyordu
adamla kadın
öpüştüler yağmurda
onlar yasaklıydı
haramdılar birbirine
günah işlediler
bu sonbahar günlerinde

“…sonra ayrıldılar. Kadın, kopup gitti. Başı eğik giderken evine, aklı adamdaydı. Ve dudaklarında kalanda…
Adam, öylece kaldı. Ayakları dolaşarak giden kadına bakarken hala ıslanıyordu. Ama pişman değildi hiç. Aksine çok mutluydu. //Yağmur yağar, sel akar; su yolunu bulur// diyordu içindeki bir ses. Duyuyordu sanki onu. Ve gülümsüyordu…”

Tevfik Tekmen-Eylül/2013/Lüleburgaz