Hercaidir yaz
Unutur da unutturur da
Sadece bahardır yılgınlıkları son bulduran
Toprak dallar yuvalar yenilerken kendini
Pıtırak gibi her yürekten aşk fışkırır
Yeşilin alacasına ev sahipliğindeyken gözbebeği
Gençleşir de tüm duygular
İşte o an en haylaz oluverir
Tüm olgunluğu yakaladığını sanan yüreK
Haylazlığını cennette koşturur aşkla

Oysa
Cehennemi yaşamak ne kolaydır
Bir küs yeter
Bir püf uçurur
Bir üf soldurur
Bir of dondurur cenneti
Gelsin bakalım cehennem
Hem zebanilere de gerek yok
Her yandan bakarken bir cellat gözü
Sabırla büyüttüğün aşkı sallandırmak için dar ağacında
Ve tüm bahçeler birer cehennem
Tüm güller bin alazla yüreğe dolan yudum oluverir

Solar beniz
Aynadan bakanlara şaşar gözler
Ve bilmelisin
Kirpik kirpiği bulana kadar bakar hep solgunluklar aynadan
Hep bir sobelemece
Bir yerlerde bir şeyler ölüme yenilir
Bir yerlerde ölümden yeni suretler dirilir
En son parmak uçlarından sıyrılır hayat
Bir sürü kırık neşter yarası söz
Çuval çuval biriktirilir
Hepsinin tek benzerliği
Senin ellerinden dökülmüş olmasıdır

Bin seneye denk gelse de yaşananlar
Aşk çocuk kalır hep
Haşarı yaramaz işini bir türlü bitiremeyen bir çocuk
Ve kavuşulmadıkça yaşayan
O nedenledir denize olan yolculukları
Gökte şahane ama avucuna konduğu anda
Eriyen bir kartanesi kadar etkileyici
Bıraktığı da hep ıslaklık olur
Sırılsıklam bir yürek sağnaklarla dolu gözler

Ve seçim zamanı gelip çatar
Korkmadan gözlerini gömmek için mezarlığını seçer yürek
En kuytu köşede olsun hicranlarına dokunmasın kimse diye
Mezarlıklardan korkmaz ki zaten nidalar
Ayak sesleridir ürküten
Hüzün bu ürkünçlüğün ismi aslında
Her ölüm bitirilmemiş ne çok sevdayı barındırır içinde
Yazılmamış pişmanlıklar
Yollanmamış mektuplar
Dudaktan ellere ulaşamadan anıya dönüşmüş sözler
Bir zamanlar vardı denilen
Hep saplı kalmış bakışlar
Hançer kesiği kanamaları pansumanlayan parmaklar
Ve kabukları kaldırıldıkça acıyan gidişler
Barındırdıkça her ölüm
Telaşlıdır ayak sesleri duyana...
En sesli ölümse aittir aşka...

ASLI DEMİREL...