buldum buldum kuytu bir yalnızlığın gölgesinde seni dedi bir kadın
yalnızlığın sokağında dilenci düşlerim üşür dedi usulca
dudakları morarmış gözleri kızıla çalmış
soğuk makyajını sürmüş demek ki
mavinin göz yaşları buz tutu geceye saldı kederini

kaldırım taşlarını saydı saçlarına düşen keder misali
avurtları çökmüş İstanbu’lun yalnızlığına sinmiş gamzeleri
bir deri bir kemik kalmış teni buruşuk güz gibi
yutkundu açlığa mahkum dudakları
yalnızlığın gölgesinden dilendi geçmişini

bir adım uzağındayım dedi gölgeler kadına
geçmişin heybesine sakladım dedi seni
güz çiçekleri elem kokuyordu dün gibi
yalnızlığın sokakları çağırıyor beni
ve sen sokul düşlerime ey geçmişini çaldığım sevgili

martının nefesine üfledim sevgimi
sana geldi mi ey geceye saklanan kadın
mum kokulu yalnızlığın ısıtır mı düşlerini
haydi emprime çiçeklerini ek düşlerime
birlikte koparalım umudun dalından haydi korkma öp düşlerimi


mahmudiye düzkaya