uçurum kenarında
bir tutam papatya kadar mahzun

hiç olmuşluğum dan utanır
avaz avaz çığlıklarım sana dair sessizliklerim

oysa
dudaklarım mühürlü
dilim lal kuytularında yankılanır sessiz çığlıklarım...

ölesiye sensiz ölesiye sessiz
pencerenin camında kalmış bir yağmur lekesi kadar çaresiz

duyulan
sen sonrası yürek kuytularıma gömülmüş
infiallerin illegal haykırışlarımın çığlıklarımın iniltisi...

sancılı yıllara
birde aşılmaz o kasabanın taşlı tozlu yollarına inat

yeniden doğmak için
göksuyu ateşsiz yakmalısın yeniden yanmalıyız...

yok yok sen
en iyisi sil unut beni
benli çalınmış cümlelerine bir nokta koy

şakaklarıma düşmüş aklarımı
yüzümdeki derin çizgilerime sinmiş acılarımı
yok say ...

senin yağmurların ıslatmaz artık beni
yalnıızım çöllerde kavrulmuş kum tanesi kadar ümitsiz

olmayan gölgeme başını yaslayıp ağlama sakın
yok say yok unut beni...

say ki
hiç yaşamamış hiç var olmamışım

ve sen beni hiç sevmemiş gibi
gül öyle gül ki hiç ama hiç ağlamamış gibi...

şimdi unut beni yum gözlerini uyur gibi
son kez düşeceğim gözlerinden sevinç yaşın gibi...

sen hiç ağlamamış gibi gül
ve ben seni hiç tanımamış ve seni hiç ağlatmamış gibi unut beni...

Hasan ODABAŞI