Gel de şair şiir yaz neye yazacaksan

Karanlığa alışık gözlerim
Bir yıldızı çok aradı durdu
Sevindi bazı buldum diye umudu
Ardına saklı yasaklı gidişler
Yıldız kaydı
Hayat unutuldu

Yağmurlara çok alışık yüreğim
Hasret çekti
Istırap çekti
Varlıkta yokluğu buldu
Yeryüzü ıslandı gözyaşlarımla
Heyhat
Kalan unutuldu

Şimşeklere çok alışık gözlerim
Sıcaklığıyla bakmaktan mutluydu hep
Zaman şimşek ölçüsü oldu
Ne doyabildi sevmeye
Ne yaşamaya
Karanlıkta kayboldu

Fırtınalara alışık tenim
Az savrulmadı nefes alışlarında
Donmak ve yanmak iç içe hayatta
Biri diğerine yapışık
Yalnızlığı gönlümün, tahtına çakılı sanki
Gidişlerin esintisini yaşadım
Susmak haykırmaktır derler ya
Gel demek miydi
Gitme demek miydi
Bekletme demek miydi bilinmez
Sustum
Feryatlarında kalmak bana düştü
Vuslat kayboldu

Şafağı beklemeye alışık gecelerim
Umut getirecek umuduydu beklenti
Gülümsemelerime gömdüğüm yalnızlıkla sohbetim
Ne gider ne gelir
Ne söyler ne susar
Çocuk yüreğim büyüdü
Bir yokluktan başka bir yokluğa koştu durdu
Acıyla sulandım hep
Büyüdüm sanırım
Çocukluk unutuldu

Solmuşluklara alışık hayallerim
Gül misali açtık bir kere
Bir gonca bir kez gül olur hayatında
Yaprak döküyorum
Bülbülden uzak
Bahçeden uzak
Sevgiliden uzak
Ne yaşanan tekrara müsait
Ne yaşanacak
Ne bir el var uzatım uzaklığında
Ne bir ses
Alışıyor insan kendine ne derseniz deyin
Belki çaresizlikten
Belki umuttan uzuyor yollar
Bekledim ya hep
Hayat bu
Bekleyen unutuldu

Gel de şair şiir yaz neye yazacaksan