Minareden yükselen selalar..
Hiç bu kadar dokunmamıştı....
Bu kadar yalnız bırakmamıştı hiç..! ! !
İçimi yara yara yükselmemişti...
Hiç bu kadar yakın...
Bu kadar inkar ederek dinlememiştim...! ! !
Hiç koskoca adama yakıştı mı..! ! !
Kıyamazdın ya hani....
Bu nasıl kıyarak gitmek böyle anlayamadık...
Azrailin izin verdiği son bakış gözlerime çakılı hala...
Öyle içimi yakan...öyle derin....
Senin yüzünle karşılaşamamak korkusu bırakacak mı peşimizi...? ?
Anneme nasıl anlatırız biz bunu....! ! !
Nasıl teselli ederiz gözünün nurunu...
Oldu mu şimdi bu yaptığın....
Kanter içinde uykularımızdan kaldırmak..
Kalktığımızda yokluğunun hüznüyle karşılaşmak...! ! ! !
Olan hep ölene olurmuş derlerdi...yalan...! ! !
Olan hep kalana oluyormuş meğer..! ! !
Öyle çırılçıplak kalana...! ! !
Adının yanına birde yetim eklenen kalana.....! ! !
Bu yaştan sonra yetim kalmak da ne demek...? ?
Katlanılmıyor ki bu yaftaya....
Bu kalabalık ta susmak bilmedi gittiğinden beri...
Havada asılı kalıyor “başınız sağolsun” lar...! ! !
Bu da nedemek ki...! !
Duymadım daha önce...bilmem ben...
Sahi....
“Başınız sağolsun”
Ne demek Anne...! ! ! !


Babam’a..... O’nu çok özledik....

Yasemin Külahlıoğlu