Ya ben yaşamayı öğrenemedim,
Ya yalan dünyada yıllar vefasız.
Zincirli hücreye cennetim dedim,
Sarılıp kaybolan kollar vefasız.

Çarıklı dervişim kalemim elde,
Ahrete yürürüm dönülmez yolda,
Kaybolup giderken bulanık selde,
Uzanıp tutmayan kullar vefasız.

Gerçekler, hayaller, rüyalar yalan,
Eşkıya gözlere hayatım talan,
Zincire vurarak aklımı çalan,
Sevdamdan boşanan dullar vefasız.

Dümensiz gemiyim aşk denizinde,
Kalbimde yarışan hüzünler zinde.
Dünyaya gelmemiş yarın izinde,
Yolumu şaşırtan eller vefasız.

Hasrete yolcuyum güneş batıyor,
Sızılar ruhumda güreş tutuyor,
Virane bağımda baykuş ötüyor,
Bülbülü düşüren dallar vefasız.

Mevsimler eskidi ben yeni kaldım,
Dersimi divane ilminden aldım,
Yalancı gözlerden hakikat çaldım,
Sevdamı yazdığım güller vefasız.

Ömrümün sahibi durmaz sözünde,
Kıskançlık mayası ekşir özünde,
Eline verdiğim aşkın sazında,
Çalmadan kırılan teller vefasız.

Dünya dedikleri kahpe hanede,
Kahrımla yaşarken hasret sinede.
Kenar mahallede boş meyhanede,
Tavrımı resmeden haller vefasız.

Bahtımın ağacı muhabbet dallı.
Sevdamın cefası ilahi ballı,
Leyla’nın suçu yok Mecnun zavallı,
Sevdayı bilmeyen çöller vefasız.

Mehmet NACAR