Yiğidi içerden yıkan kahırmış,
Hayatla oynanmaz saklambaç dedin.
Bir bilseydik; taş yerinde ağırmış,
Atalar buyruğu başa taç dedin.

Han-hamam sahibi olmuş hamallar!
Tarlalar yüzüstü, satıldı mallar,
Hayalle, ümitle doldu çuvallar,
Dünyayı sırtlamak tek amaç dedin.

Duygular berraktı, aşklar ateşti,
Her gün biraz daha ahlâk değişti,
Gariplerin şehirleri üleşti,
Çoğu mutluluktan yana aç dedin.

Kibrit kutusunda yaşamak varmış!
Menfaat arkadaş, komşu duvarmış,
Bir küçük iyilik belâ savarmış!
Gözyaşı en büyük ihtiyaç dedin.

İnsan yermiş, medeniyet sandığın,
Zehirledi şifâ diye bandığın,
Nesiller, altında kaldı bu çığın,
Ne yapsın kartala kırlangıç dedin.

Bu gökkubbe, çayır-çimen, otağdı,
Edebim güzeldi, erkânım sağdı,
Kalbi karartan ne, zulmet mi yağdı?
Hesap ettim elde kalan hiç dedin.

Zaman çakalların, kurtların şimdi,
Ne hâlde evlerin, yurtların şimdi?
Depreşti mi ağam dertlerin şimdi?
Huzur arıyorsan köye göç dedin.
Servet Yüksel