bazen sadece saçmaladığımı düşünüyorum
bu saçma hayatın içinde belki de bu
normal bir durumdur gibi geliyor bana
ama yok yok ben saçmalıyorum.

her şey normal gök yüzü mavi,
ağaçlar yeşil,çiçekler mis gibi kokuyor.
kediler,köpekler aynı yine kavga ediyor,
karıncalar kış için hazırlığa devam ediyor.

aşıklar parklarda el ele geziyor,
balıkçılar denize olta atmış sabırla bekliyor,
bir yolcu elinde bavulu ile durakta,
simitçi,çaycı ekmek peşinde koşuyor.

evet her şey normal hayat devam ediyor.
akşam haberlerinde haberler geçiyor ekrandan,
çocuklar elleri kanlı gözleri yaşlı,
kimi annesini yitirmiş kimi babasını yada kardeşini.

bombaların nasıl patladığını gösteriyorlar,
sanki mağrifetmiş gibi demirden mızraklarla,
insanların üstüne yağdırılıyor ortalık yangın yeri,
yanmış evler,yanmış topraklar,yanmış eller görüyorum.

yok yok ben saçmalıyorum bu gördüklerim hayal değil mi?
hiç mi hiçine ölmüyorlar,çocuklar oyun oynuyorlar,
numaradan yatıyorlar yerde,numaradan ağlıyorlar,
anneleri saklanmış bir yere,saklambaç oynuyorlar,
sanki çıkagelecekler yanmış topraklardan geri.

bu savaş oyunu dünyaya nasıl icat olmuş,
barış arar durur insanlar bu alemde asırlardır,
oysa savaşmaktan vazgeçseler yetecekti,
sükunetle kalacaktı bu dünya çocuklara,bizlere.

çocuklar yanmayacaktı ağlamayacaktı,
saklambacı severek oynayacaklardı,
sonra ben saçmalamayacaktım,
akşam haberlerinde savaş oyunlarını değil,
çocuk oyunlarını izleyecektim kim bilir.

Mustafa TELLAL