Son baharın ilk günleri,
Yapraklar sararmaya başladı,
Geceleri daha serin,
Kış hazırlıkları başladı.
Bunları herkes biliyor,
Herkesin bilmediği bir SON-bahar yaşıyorum,
Sararıp tek tek düşüp yok olan umutlar,
Üşüdüğüm ve resimlerin ısıtamadığı geceler,
Ölüme hazırlık,
bunları hiç kimse bilmiyor...

Kafiyeli şeyler yazmayacağım bu sefer,
Bu sefer imla kuralları umurumda değil,
Canım yanıyor sadece,
Tek bildiğim,
Tek hissettiğim acı...

Ne çiçekler güzel görünüyor,
Ne geceler güzel,
Ne sabaha uyanışlarım güzel,
Ne de akşamları eve girmek istiyorum.

Gitmek istiyorum artık bu şehirden,
Kimsenin beni tanımadığı,
Selam sabah vermeyeceği,
Hal hatır sormayacağı,
En önemlisi de seni sormayacakları,
Hani ölsem, kimsesiz mezarlığına gömüleceğim bir şehre...

SON ve BAHAR...
Çok ilginç kelimeler,
Birleşik yazıldığında ise hüzün barındıran,
Ayrı yazıldığında sararan yaprakları değilde,
Ölümü anımsatan,
Her şeyin sonunu bir nefeste yaşatan iki ayrı kelime.
Bir gün o iki kelimeyi birbirinden ayırıp, tek kelimeyi yaşayacağımı bilmezdim...

SON...

Ömer ERASLAN 05.09.2013 17:27