Dışarı vurdum kendimi
ve
kederimi
yol boyu yürüdüm, yürüttüm hederimi
oturdum bir banka
sele durdu yüregim



utandım
aslında Ankara yabancı degildi gözyaşıma
yine de utandım işte



düşündüm
aşk diye bir şey olmasaydı
bu kadar acırmıydı içim
bir mahsenin dibinde çürürmüydü bedenim
boşluga dalıp, tuzlu yağmurlar dökermiydi gözlerim




kara bulutlar toplandı tepemde
dizlerimi kırıp bastım bagrıma
susun
susun diye bir vaveyla çınlattım
düşlerimin ugultusuna




sıkıca kapattım kulaklarımı
perçeminden tutup boğdum kursağımda
susun
susun Allah aşkına





Şiiişt
biraz sukut
yutkundum kaburga kemiklerime sıkıştırdım
belki hayalsiz kalıp ölürler diye




adımlarımı geri atma
zifiri kuyuma dönme zamanı
belki
belki hiç bilmeyecektin
sana sessizce ölümlendigimi
ve
solumu parça parça kemirdigini



bil/me

sen bil/me de
geriye dönüp bak/ma da