’sus artık sazkâr/ çalma bu muhayyer besteyi’


açtı ellerini
’sen de mi leyla’ dedi ferhad
sen de mi
’gözlerin bazen semaydı
bazen derya
ondan tırnakladı mecnun çölleri
ondan dağlarda feryad’

tırnaklar,
bulutları kanatır oysa
acısından yıldırımlar kusar
nemrut’un gövdesine
koskoca bir es dir ibrahim’e nâr
çal bıçağı boynuna ismail’in
kızıldeniz musa’nın ayaklarında efkâr

hem zemheri, hem şems hârı
yakar gül teni
bahar her daim koşar damlaya
bazen çiğdir
bazen çığdır düşen paye goncaya

kekliğin sesi aks etmez kayada
saz emer hüzzam soluğu
şafağın şakağına
yaş atar ağlaşan çocuklar
rüzgar kanı hangi secdeye sürse kül
tahir’i gecenin en kuytusunda
bağlar zühre’ye
hicazkâr bir kakül

düşün bir kere
gökle yer tutuşmuşken
kızıl bir kavgaya
kerem’i sabâ sesler çağırır aslına
lâkin
bu kanlı yürek mahşeri
nasırdan sehpalar kurar
kendi aortundan ilmekler insana
kardelenler karcigar kurşundur
cemre cemleyen buzdan lisana

dur
dinmeyecek sancılardan kaçmak niye
gün mahrem ağrısına
dağları ederken perde
ferhad’ın suzinak kazmasıdır kızıllaşan
suların kumları öptüğü yerde

sus artık sazkâr/ çalma bu muhayyer besteyi
meğer bir maveraymış dalların sonu
kökleri kanatır
sürgünler bekleyen maviliğin
buzmavisi donu

sular sızdıran tapınağıdır
aşk devşiren dervişe
yakub’un kanlı gömlek gözleri
arsız yelkovanın merhemiyle ovalım
akrebin soktuğu
bütün mahur acılı özleri

sus leyla sus/ çalma bu muhayyer besteyi
kalbimin ritmi okşarken
okyanusun segah dalgalarını
söyle şirin’e
lohusa kanında terleyen
bir annenin muzaffer gözleriyle baksın
son kez gözlerime


ve
çevirdi ellerini ferhad
işin aslı aslında
aslı da leyla da muhayyer bir hilkat
gözler deryaya
eller semaya
saçlar rüzgara
dokunmak için şirin bir yoldur mevla’ya
şarkısı şiiri olsa olsa
sadece, nazlı bir teferruat



ahmet uysal

hüzzam:koyu hüzün uşşak:aşıklar hicazkar:zarafet hayal gücü karcigar:yırtıcı kuş
segah:açık soylu, huzur veren bir hüzün duygusu muhayyer:beğenilmediğinde geri verilen suzinak:yıkıcı yakan acıtan