letrik tevriyelojik tarz ...

hayrettin taylan



y’armış gecenin dudağı , anların haritasında şehir oluyor gözlerin
c’anmış gündüzün rujuna rejmini değdiren p’aftaların seyri
huyumun kuyusunda büyür yusuf mevsimleri
kesilmiş demlerin ismailiyim, kesifler toplaşır keşiflerimde
kuşlar uçuyor hayat gibi süleyman olsam ne fayda
serçeler neden ağlar, ben bu kadar sana ağlarken
süleyman olsam ne fayda…
gözyaşlarının dilinden anlasam ki ne fayda
senin için akıyorsa, senindir, benimdir

seraplara müşrik olmuş eski halim eser vermiyor
perilere zevk okulu açtıran bedbaht bahtım şimdi yok
bir derviş postunda manzum dualar ediyorum gelesin diye
bir gelmiş ruhunda, kabul edilmiş dualar gibi akıyorum seninle
bir varmış masalında,peri gibi sarılışına dizeleniyor şiirim ömrünle

içim ,susamış suya betik döllerini bırakıyor
yarına dair y’ar doğuyor gün’eşimden önce
kaybedişin uzun ömrü kadar, kendime geliyor benlik
varılışın vahasında dağlar benden yana yeşil gözlü
sarılışın sahasında hakem benden yana , yar sözlü
kalakalışın semasında her şeyi bilen bana doğru,sen sözlü
sevilişin çizgisinde aşk gerçek aşka doğru, ince çizgili


üç harfin ta b’aşında , başımda akıttın cemi cümleleri
tutunamadığım ayrılık kentlerinden arındırdı sözcüklerin
barındığım m’analar derinliğinde durulandın ufkumun uçları
iki ucu aşka yapışkan geleceğin sonuyuz
her şartta yapışacak kavuşmak
her şartta son’ucunu değdirecek aşk ve ömür