0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1373
Okunma
Son kez bakıyorum ardıma
Kırık dökük bir hayat bırakıp
Gidiyorum bu şehirden
Ne sen varsın
ne o deniz köpüğü bakışların
Kırılmış bir gül dalıyım
Issız bir evin, ıssız bahçesinin en ücra köşesindeyim
Ne güneş görür yüzüm
Ne rüzgar uğrar yapraklarıma
gidiyorum artık sessizce
tıpkı geldiğim gibi bir gece
ne kinim var ne öfkem
İçimde bir umut beslenir
kendi kendince
Kuşlar uğramıyor dallarıma
Susuz kalmış köklerim yavaş yavaş kuruyor
gecenin sabaha ulaştığı noktada
Gövdeme biçimsiz ellerin
kontrolsüz şiddeti vuruyor
Tamda düşündüğüm gibi
Yüreğimin en derin köşesine
Darağacım kuruluyor.
