Çok zor bir hece ölçüsüyle yazmışınız, şiirinizi sevgili dost. Herşeye rağmen ifadelerdeki zenginlik ve ritimdeki ahenk bozulmamış..
Eskilerin; '' Menhel-ül azmil mevrut'' dedikleri, yeni ifadesiyle Bitmeyen Tatlı bir su kaynağı gibi haz verdi bize....

Duygular alabildiğine coşkun, ifadeler bir o kadar revnaktar ve kelimeler gül bahçesinden koparılan bir gül gibi zevk verdi bizlere..
Hele hele şiirinizin son kısımlarına yerleştirdiğiniz, nakarat mısraları, kelimenin tam manasıyla.. yerine oturmuş..

Meramınızı, bu nakarat kısmını okumadan meramınızı tam anlamak mümkün değildir.

Elâ göze, ellerine, bir de kızıl saçına,
Her yanına vurulmuşum, ama en çok üçüne...
Ellerini koyuverir ellerimin içine;
Aşktan öte bir duyguyla yakar beni, bitirir.
Aşkı, sevdayı ve sevgiyi solmayan bir gül gibi, ne güzel ifade etmişsiniz.

Öyle bir gül ki hiç solmayan... Her mevsim tomurcuklanan Yaprakları dökülmeyen ve rengi daima parlak, ruhları okşayıcı bir gül gibi melekleri kıskandıracak bir hayat yaşama...
BALZAC derki; “Sevgi meleklerin hayatıdır” derken, bu engin okyanustan ancak bir damlasını gösterebilmiştir bize..

İşte OSCAR VILDE’in sözü: Sevmek insanın kendini aşmasıdır.

Yani o bir buut ve zaman üstü duygu ve histir ki, ancak onu tadabilenler, yokluk çemberini geçmiş,

dünya sevdasından kendini kurtarabilmiş, şan ve şöhretin zehir dolu kadehini zevale boşaltan yiğit oğlu yiğitlerdir.

Sevmek varken bu kin ve nefret niye....

Nice sevgi dolu, aşk ve heyecanımızı cuş-u huruşa getirecek rengaren duygularınızı bir dantela gibi kalbimize örmeniz temennisiyle...

selam ve sevgilerle.....

Ben hazanı çoktan geçtim, o gönlüün eylülü
Yüreğimin güzel rengi solmayan güz gülü
Mükemmel duygu yüklü iki mısra kutlarım sizi