şairdim
gün batmadan önce
kuşlar vardı dilimde
ve mavi bir gökyüzü başımın üstünde
bir akşam rüzgárı esti kalbimde
ihtiyarladım
sözler eskidi dilimde
çöle bağdaş kurup kumlara yazdım
şimdi kanat sesiyim
kanat sesiyim dolunayın ötesinde

keskin kalçalı bir kadın raks ederdi güneşli öğlenlerimde
öfkeli bir yılanı dolayıp beline
secde ettirirdi kelimelere
dudağımı dudaklarına vurdum
kurudum

şairdim
sonra ne oldum
bilmiyorum efendim
havalar soğudu
tanrıları kızdırdım
üzüntümden yazamaz oldum
o kadın girdi günahıma
adı neydi unuttum
yılan vardı belinde
raks ederdi kızgın güneşli öğlenlerde
bağışla beni kelimelerin efendisi
oturdum bekliyorum
günahımın suskunluğunda

kuşlar konsun dilime
yemin ediyorum
bir daha kafes örmeyeceğim kelimelere
bir daha methiyeler düzmeyeceğim
yalandan kalplere