Seni tanımadan önceydi
Suskunluğum bile bağırıyordu avaz avaz
Nasıl olur da susarken bu kadar kalabalık olur insan
Önce öldüm kendi içimde
Bir mezar kazdım sevgime derinlerde
Bilmiyordum, aslında her ölümün sonunda bir diriliş bekliyordu
Hem ölüydüm, hem de vardım
Sonra bir boşluk doldurulmayacak gibi
Ve uzun bir sessizlik
Sendin gelen
Bir bütünün diğer yarısı gibi
Ayağımın altına batan dikenlerden anlamalıydım
Hayat bana gülmem için güllerini yolluyordu
Attığım her adım bir sonraki adıma fener oldu
Yıpranmış hayatların gölgesinde
Masum ve saf bir kalple teslim oldum sana
Beni benimle yaşa diye..
Sabretmek durup beklemek değil biliyorum
Gülü için dikeni, gündüz için geceyi kucaklamak
Ve biliyorum ki ilacı zaman
Sakın kelimelerime takılma
Bil ki sana asıl seslenen kalbim
Onu duy,
Çünkü karşında lâl olmuş dilim
Yalnız sana susuyorum
Yalnız seni seviyorum
Ve yalnız seni özlüyorum…