Artık günler geçmiyor.
Dakikalar pusuda, ağlamamı haykırmamı bekliyor.
Zaman şiirlerle alay ediyor.
Yoruldum artık.

Şiir yüzlü çocukluğumu bıraktım geride.
Annemin ninnileri boşunaydı belkide.
Ağlamak için neden çoktu.
O gitmişti, sen gitmiştin onlar gitmişti.

Gitmek için kurulu bu düzen,
Hep beni yalnızlığa itmişti.
Üç beş ayrılık acısı.
Bir kaç sevda yarası.

Belki de buydu kaderimin karası.
Böyle yazılmıştı romanın son sayfası.
Gitmeler pusuda.
Ağlamalar hazır kıta.
Bak! Ayrılıkları alkışlıyorlar ayakta.

Yarım bırakılan çay bardakları dizili mutfakta.
Bir yarısı fazla ekmekler artıyor her akşam masada.
Ayrılık saçlarından sızıyordu.
Ruhunu teslim etmeye yer arıyordu aşk.

Şiirlerin sakladığı gerçekleri haykırıyordu şairliğim.
Kelimelerle savaş içindeydi benliğim.
Bir kere konuşabilseydim,
Ruhumu o an teslim ederdim sevdiğim.

Yoruldum artık,
Sevgiden yana,
Aşktan yana,
Yalnızlıktan yana yoruldum.

Bir gün doğmalı artık gecelerime,
Bir sabah ezanı eşlik edip susturmalı.
Dur! demeli isyankar düşlerime.