’bir şarkı söyle dedim rüzgara
ne varsa bildiğim
unuttum dedi’



kifayeti eksik kelimeler doğuyor aklımın rahminden
bu yüzden
babası hiçlik olan cümleler peydahlıyorum



soğuk bir yetimhanenin taş duvarlarına
anne yazan çocuklar gibiyim bu ara
ne yana dönsem yüzümü
kimsesizlikle kucaklaşıyorum
ve
sızıp kalıyorum kollarında yalnızlığın



fikrim
kendini kaybediyor
beynimin uçurum diplerinde
menzili kayıp düşlere kurşunlar sıkıyorum
olur olmaz yerinden
bıçaklıyorum hayallerimi

kendimi
satır satır kana buluyorum

kirpiklerine salıncak kuruyorum Azrail’in
sallandırıyorum yüreğimin gelmiş geçmiş ölümlerini
yaşayanların ruhlarına hatimler indiriyorum
küfürbaz lisanımla


üşüyor kemiklerim bu ara
her bir mevsim kışa tekabül ediyor
ve aralık kokuyor ağustos


bu ara
en çok kendimden gidiyorum uzaklara
kendimi terkediyorum
ve herkesten çok
kendime küsüyorum!