Gidesim var bu şehirden;
Arkama bile bakmadan.
Unutmak istiyorum;
Yaşadığım ne varsa.
Bıktım;
Sıkıldım hayallerimin yarım kalmasından.
Sesimi duyanım yok;
Yardım edenim ise hiç yok.
Bir başıma kalakaldım;
Her geçen gün artıyor çaresizliğim.
Hıçkırıklarım kelimelerime karışıyor;
İçim burkulur durur.
Önemsiz geliyor her şey;
Manası kalmadı yaptıklarımın.
Kendimi bilmiyorum;
Yaptıklarımı anlayamıyorum;
Derdimi anlatamıyorum.
Sanki umurunda olduklarım varmış gibi.
Çaresizlik kadar kötüsü var mı?
Ben nereye gidiyorum?
Her başlayan gün;
İster istemez büyür burukluğum.
Ağlarım;
Haykırırım;
Kızarım kendi kendime.
Bir yol lazım bana;
Ama yakın;
Ama uzak.
Nereye gideceği belli olmayan bir yol.
Kalabalıklarda kaybolmak gibi.
Ağlamak fayda etse;
Gülmeyi özledim.
İçimde biriktirir oldum her şeyi.
Acılarım;
Hüzünlerim;
Mutsuzluğum hep içimde.
Unuttum sanırım;
Suçlanma duygusu;
En nefret ettiğim;
Benliğimi acımasızca saran duygu.
Bir yol lazım bana;
Her şeyi unutturup;
Bir daha hiç hatırlatmayacak.
AYKUT UYSAL