Sitemin özünde, kalp kırıklıkları barınır
Üzülür insan, başına gelen olumsuzlukları düşünürken
Anmak, dahi istemez
Amma hayat dön dolaş aynı yerde buluşturur
Çünkü asıl olan kök’tür hücredir çevredir
Koptum bitti desen de, gözünün içindedir
Tutar yakanı, bırakmaz mazi
Sen duygularının esaretini yaşarsın bir yerlerde
Misaller üretirsin, et tırnak vesaire
Kuşkusuzdur özlem
Gidersin kapısına
Kapattığını unutarak
Belkiler şaha kalkmış at gibi dizginlenir
Onlar, senden bir parçadır
Bölemezsin çarpamazsın çıkartamazsın
Problem zordur
Mesele bağ’dır
Dikersin gözünü çarmığa
Bakar kalırsın
Oralarda, bir yerlerde
Siz varsınızdır
Üstünü çiğneyip geçemezsin
Biz oluncaya kadar

Sitemin özünde, kalp kırıklıkları barınır

Af etmeye hazırdır düşünceler
irade idrak insanı insan yapar

Amma, sürekli duyulan hakaret
Nefretle kocaman büyür
Ezilmişliğin acısı, sindirilemez
O bizden olsa da
Sitemden anlamaz
Af etmek de, bir yere kadar
Suça teşvik etmek istemiyorsan
Kötüyü
Onla bir gün, dahi olsa, barınma
Anlaşamazsın
Kapat kapını sonsuza kadar
Açma bir daha
Seni hor gören
Kendine pirim yapamasın

Ezilen sen olursun
Her defa
Sitemde bir yere kadar
Kaç kurtul
Bencil ile yaşamak zor
Hevesini kursağına dizer
Duyguların harabe olur
Ne sen, o sundur
Ne, o, sen
Bırak et tırnak
Parmak da kalsın
Misal de, bir yere kadar
Taş ol böylesine
Yerinde ağar

Tamam mı
... Tamam