En vefalı dostummuş yalnızlık,
kalabalıklarda dahi asla terk etmedi;
hangi yana dönsem, hangi kapıdan girsem
sensizlik, sessizlik olarak dikildi karşıma.

Zaman kemendini boynuma atsa ne çıkar?
ölümsüzlük iksirini içmişken,
gözlerinin esrarlı ummanlarından.

Saçaklara gizlenen martılar gibi,
her birimiz ayrı bir kıtadan ufka bakar.
Rüzgâr sevişirken kandillerin titrek aleviyle,
umut, tükenmek bilmeyen bir sabırla
yükselir yorgun şileplerin dumanlarından.

Islık en güzel melodisidir,
mutluluk tacını giymeyen,
suskun masal kahramanlarının.

Taş kaldırımlarda gölgeni ararken,
ve narçiçekleri aşkla açarken;
Şair, yalnızlığı yarasına sarar,
kim bilir yeniden diker sevda kalesini?
Sararan yapraklarını toplar,
sular boynu bükük lâlesini.
Belki kollarında verir son nefesini;
Kim bilir?...


12.08.2013

Muhittin Alaca