Güneş rengi gözlerimi kapatıp
Ne hayaller kurardım
Bahçedeki yeşil erik ağacının altında
Kah at sırtında dağ bayır dolaşan yiğit bir
Kaymakam
Kah bir pilot olurdum göklere meydan okuyan
Alıp başımı düştüğümde insani ideallerin ardına
İyiden iyiye
Başımda esmeye cesaret edememişti kavak
Yelleri bile...

Ne kırmızı panjurlu ev
Ne boy boy çocuklar
Ne camlarda beklenen bir eş
İlle de memleket ille de hedef
Memleket İsterim
Şiiri de o günlerden bana emanet

Yazık..!
Hayallerim ellerimde soldu
Güneş gözlerimi terk etti..
İzleri durur hala bu yorgun yürekte
Belki bir gün yeşerirler
Ümidiyle..

Gezinirken deli mayın gibi
Öylesine
Düştü yolum bir gün aşklar ve şiirler beldesine
Bir şair koydu son noktayı bu serüvene
Dayanarak deneyimlerine
Dedi;
Ne şairlere güven ne yazılanlara
Onlar hayallerle beslenen
Hayal tacirleridir bu masalda
İnanma! kanma
Yazık olur sana

Baktım doğru söylüyor
Bu şair aslında

Ne mesajlar yollanıyordu
Mavi boncuklu dizelerle
Renkli gözlere beyaz tenlere
Yolları gözlenenlere yürekten özlenenlere
Adaklar adanıyordu her dilden Olimpos’a
İlham Perileri karışıyordu çoğu kez
Birbirlerine oysa

Bir Gök taşı düştü o anda yeryüzüne
Sildi bütün kötülükleri yeryüzünden
Hayal bile olsa…