Kapatıp gözlerimi, gittim geriye doğru,
Seslenir gibi bana, sanki tatlı bir çağrı.

Yemyeşil bahçesiyle, küçücük bir mutlu ev,
Annem sanki bir melek, babamsa gözümde dev.

Kapıları, meleğin, sevgiden kanatları,
Pencerede bekliyor gibi beyaz atları.

Bu yuvada büyüdü, sevgiyle sekiz kardeş,
Yüzlerine doğardı, hergün sevgiyle güneş.

İlk çocuğuydu evin, yakışıklı abimiz,
Cengiz koymuş adını seven evsahibimiz.

Küçücük bir yaştayken, evlendi Leylâ ablam,
Dilim bağlandı diye ağlardı ona babam.

Süheylâ ablam sanki, evin sayın bakanı,
Kükrerdi, hırpalardı, peşinden yan bakanı.

Yaramaza çıkmıştı ağabeyimin adı,
Atila’dır derlerse, kalmazdı onun tadı.

Beşinci sıradayım, benim adım Hâlenur,
Tüm kardeşlerim için duyarım ben de onur.

Şeyda ise derdini hep içine atardı,
Ben korkuyorum diye, benden sonra yatardı.

Örgülü saçlarını ben tarardım, örerdim,
Bir yaş büyüğüm diye ona kanat gererdim.

Okula giden yolda, kolumda kardeşim var,
Ayşe’m, niye sekersin, belki de pabucun dar.

Nasıl da geçti bilmem, yaşanan onca sene?
Küçücüktün Mihriban, kucağıma gelsene.

Emekli bir babanın, sevgi dolu kızları,
Hiç dargın duramazlar, eritirler buzları...

Hâlenur Kor