Özleyiş

Saç da yakışırdı sakal da
o güzel yüze

yüze yüze gelirdi havuzun kıyısına
sohbet ederdik
iki kolejli gibi
ellerimizde içeceğimiz enerji

gülerdi kimi zaman
çocuk çocuk

kocaman ağzıyla gülerdi
ayın hilal hali gibi

giderdi gelirdi
yine gider yine gelirdi

bilirdi ki sevdiceği onu özler
unutmasın diye simasını

unutup şiir bakışlarının imlâsını
çünkü aşk ihmale gelmezdi

her seferinde ihmal etmez
imzasını atardı sevdiğinin gönlüne
şartlı tahliyeyle salınmış bir aşk tutuklusu gibi

hep aynı işaret-i nidasını

üç nokta kadar alabildiğine
lakin suskun
susarak konuşurduk
özlediğimiz sevdiğimizle
giderirdik özlem
her özleyiş bir alem bir çile
bile bile

olamayacağını vuslatın
kalenderdik
kanaatkârdık aşk’a

ne yaman şey mişsin be Aşk...
ne yamanmış ayrılıık
özledim seni dedirterek
tüy bitirirdi yuh/lara

8/Ocak/2013/Salı/Ankara

Yüksel Nimet Apel