Sesiydi can özüm, gönül durağım
Bastığı toprağın tozuna kurban
Çırpınır sinemde suskun yüreğim
Kalmadım hiç böyle çaresiz yar ben

Ölümsüz bir aşkı ruhuma karan
Gönlümü fetheden aşktan kadındı

Aşkını gönlüme rehber bileli
Hazana kanmayan yürek taşıdım
Hayalin peşinden ufka dalalı
Gurubta mahşerle arkadaş idim

Hayalimin süsü benliği saran
Canıma can katan eşsiz zatındı

Kanadı kırılmış kuşum yolunda
Hicrânın âsârı bende besbelli
Elleri yanakta kendi halinde
Hasret tünelinde kaldım temelli

Ruhumu sitemin yayında geren
Beni anlamayan kör inadındı

En içten, en güzel, ikrarım budur
Yeşil gözlerinde durulsun içim
Bileyim son sözün kararın nedir
Razıyım cezama ne ise suçum

Sensizken halimi, Allah var, gören
Anmadığım zaman, ölüm adındı
 
Celil Çınkır


Dost kalemlerden gelenler


bir ömür gölgemdi sevdanı süren
maalesef yakan meçhul kadındı
sen değildi o değildi bilmesen
ısrar etme n’olur, cismin değil adındı
ismini anmakla bile yandım ben

Ayşem.. Teşekkürler İbrahim ÇELİKLİ HOCA’M