Sen gideli iki yıl oldu babacığım
Hala alışamadım yokluğuna
Günlük koşuşturma içinde düşünmüyorum pek
Ama belime al kuşağı taktığın o fotoğrafa hala bakamıyorum
Seni öyle çok özlüyorum ki;
Bazen yanımda olsan, sımsıkı sarılsam diyorum
Yaşanmamışlıkları bir nefeste yaşar gibi
Eskisi gibi dizlerine otursam,
Yüreğindeki sevgiyle ısınabilsem
En önemlisi sana yine BABAM diyebilsem
Tüm bu düşünceler cam kırıkları misali
Gönlüme batıyor, yüreğimi kanatıyor
Canım yanıyor babam, canım çok yanıyor
Sensizliğe alışmak ne zor bir bilsen
Ama nereden bilkeceksin
Sen hiç sensiz kalmadınki..............
Bilsen böyle kolay bırakır mıydın bizi
Hatırlıyor musun parmaklarının koptuğu o günü
Ben hiç unutmadım, unutamadım
Kahvaltı sofrasında almıştık ilk haberi
Sel gibi akan gözyaşları ,
Dilimize plesenk olan dualarla
Bir haber, bir ses beklemiştik
Saatler kaplumbağa misali ağır ağır ilerlerken
Tiktakları şiddetli tokat gibi yüzümüze çarpıyordu
Seni bir daha görebilmek bir düştü bizim için
Ve................
Yokluğun hayatın durması demekti benim için
Sonra bahçe kapısında belirince silüetin
O on yaşındaki yürek göklere ağdı

Şimdi sen yoksun
Kokun, merhamet dolu bakışların ve engin sevgin yok
Ama içimizdeki özlemin çıvgın gibi
Delice vuruyor kalbimizi
Tüm acılarına rağmen ölümünden de öğrendiğim bir şey var:
Çocukların yüreklerindeki ölüm acısı
On yaşında da aynı
Otuz yaşında da aynı be babam....................