Onu ilk rıhtımda gördüm hafif rüzgarlı bir bahar akşamıydı
Ellerinde çok sevdiğim papatya vardı, duygusuzca yaprakları koparılan
Uzaktan izledim onu, saatlerce hiç yerimden kalkmadan
Öyle kaptırmışım ki kendimi içmek için aldığım kahvem buz gibi olmuş
Saatler sonra oturduğum banka bir başkasının oturmasıyla farkettim
Oysa o kahvemden daha da sıcaktı, içimi yakıyor gibiydi
Ama o çok sevdiğim güzelim papatyaları öldürüyordu tek tek!
Tanışmalıydım ama nasıl?
Aslında kızdığım noktadan vuracaktım onun kalbini
Papatyadan!
Deli cesaretimi toparlayıp yanına gittim titret ve ürkek bir ses tonuyla
Merhaba diye seslendim
Ufuklara dalan gözleriyle ağır ağır baktı bana
Bana mı seslendiniz der gibi
Evet tam size, ellerinizle öldürdüğünüz papatyalar dedim
Cümlemi bitirmemiştim ki hemen konuştu!
Onlar benim aşkım, sadece doğru olanı arıyorum diye yanıtladı
O an kelimeleri yutkunmaya çalışıyordum güzel gözlerine bakarak
Heyecanımın tavan yaptığı o andan sonra papatyan olabilirim cümlesi döküldü dudaklarımdan
İstem dışı olan bu hareketimin tek bir açıklaması olabilirdi
Oda sevgiydi!
Paylaşınca çoğalıyor,çoğaldıkça güzelleşiyor gibiydi
Nemli gözleriyle ufuklara dalıyordu yine hiç konuşmadan
Yanına oturdum saatlerce tek kelime etmeden ufuklardaki mavi dalgaları izledik
Biran varlığımdan sıkılmış olmalı ki adın nedir diye sordu
Sarı papatya dedim, aksi suratında bir tebessüm oluştu
Mutlu görünüyordu, aslında her kadın gibi mutsuzdu
Sadece mutluluk rolü üstlenmişti aciz bedeni
Nedenini soramazdım çünkü anlatacaklarını duymak istemiyordum
Belkide banada ağır geliyordu kim bilir ki..
Panik halinde oturduğu yerden kalkıp şimdi gitmeliyim sonra tekrar gelirim demişti..
Ayışığının parıltısında karanlıklara karışmasını izledim rüzgarlı bir bahar akşamında
Aslında hiç gelmemişti, hiçte gitmemişti..
Kalkıp giden sadece korkularıydı..