zaman
güneş
gece
gün
susmuş en bensiz olan köşesinde
hem de önceki dün
ve kainat kara delik kadar lal
ne ümit kaldı tutunacak
ne düştüğüm ummanda bir dal

kimse bilmez
bilemez
gülen yüzümün ardındaki
fırtınanın nedenini...
hiç kimsenin
ben kadar kahır 
sarmamıştır bedenini...

ve önceki dün
attığım adımlar hüzne bulandı
öğretilen tüm ezberler
anladım 
büyük bir yalandı

sevgi denilen asılsız konu
ki aşka hiç dokunmuyorum
o hep tek tabanca saklanmış yürek kınına
üç kuruşa satılıp 
beş kuruşa buluyor sonu

sanki uzanmışım göğe 
dinliyorum derinden dünyamı
çok uzakta bir uğultu
yanında bir çığlık
büyük ihtimal ölüm açtı ağzını
az ötedeki şehirde
anne yüreği 
ahh anam
yalnız kalmamak için 
hep boşa çekmişim küreği

bütün yarınlarımı bağladığım
dilek ağacı
meğer kozasında zehir saklarmış
bilmeden tattım
yandı canım
adeta uyuştu her yanım

ölüm yasak ya
bundan mı acep cazipliği

yeter artık
ağlamasın şiir
bin denizden büyükken
nasıl da dağlanıyor heceler 
bir damla gözyaşıyla şaştım 
ve 
ben önceki dün
yine bilmeden kendi mi aştım

kâh düştü başım
kâh elim kırıldı
ya da sabrım
bilmiyorum
nasıl sustum
nasıl dayandım

meğer
ne tatsız tuzsuzmuş 
eziyetlerle tabağıma konulan aşım

ey hayat sana bilmeden başladım
keşke yine hiç bilmeden
giyotine vurulsaydı 
şu ağrı kumkuması başım...

aslı18713...
ASLI DEMİREL...