göç eder gönlümden gölge çiçekleri
seni gönlüme gömüp
edepsiz gülücüklerini kaldırım taşına fırlat
istersen dudağına sür çingene tebessümünü
seni ardımda bırakacağım göreceksin
öksüz yalnızlığım bende kalsın

esmer vedaydı gönül yakama taktığın
kuytu bir yalnızlığını ardımda bıraktın
bensiz giderken gönlümü de aldın
ve şimdi çingene pembesi tebessümünü öptüm son kez
sensizliğin ve gölge çiçekleri açarken gönlümde
bırak öksüz yalnızlığım bende kalsın

zaman sür realist fırçasını sürmekte ruhuma
kumral kadının eteklerinde çiçek zaman
sıyırdım tenimden senin izlerini seni gönlüme gömüp
göç eder ruhumdan gölge çiçekleri
seni yalnızlığına gömüp gideceğim göreceksin
bırak öksüz yalnızlığım bende kalsın

bir kasabasına sığındım dün gece
ardımdan ağladı gölge çiçekleri
damıttım zamanın sensiz küllenen yalnızlığını
edepsiz gülücükleri al bende kalmasın
çingene ruhlu gölge çiçeği kadın
öksüz yalnızlığım bende kalsın


mahmudiye düzkaya