---



Holzhaim’da akşam üstleri,
son ışıklar da teslim olunca ufka,
hüzünle çalkalanır içim.
Anılar, kırık cam parçaları gibi
çarpar yüreğime,
gözlerim derinliklerine mühürlenir kederin.
Holzhaim’da akşam üstleri
hep yüreğimi kanatır…

Yüreğimdeki acılara bir ad koyamıyorum,
gurbetin sıska sevgisinde
titriyor içimdeki cennet.
Bu masal ülkesinin çiçekleri
artık umut vaadetmiyor.

Kül rengi bir kalabalık,
geleceğinden ürküyor.
Sevdiklerinin hayalini,
ruhunun derinliklerine gömüyor.
Yüreklerini yakıp kavuran özlemlerini,
sessizce sevgilerinde büyütüyorlar.

Kendi içlerine çekilip,
en kıymetli anılarını,
umutlarını,
sevinçlerini,
öylece sarıp sarmalıyorlar.

Sessiz ve huzurlu kalelerinde,
korkularından sıyrılıp,
küçücük bir umudu bile
sevgileriyle büyütüyorlar.

Sihirli bir su gibi damlayıp
duygularının üzerine,
gözlerinden akıyorum.

Solan çiçeklerini
yeniden diriltebilir miyim, bilmiyorum.
Ama bildiğim bir şey var:
Burada hâlâ korkunun sessizliği hâkim…

Ümitlerini
uzaklara sürgün gönderen bir suskunluk bu.
Öfkeye dönüşen hüzünleriyle,
ellerini ateşe sokmak gibi,
burada yaşamak.

Yıldızsız geceler,
sisli, soğuk, ürkütücü…
Pencerelerin ardında
yalnızca özlem değil,
yalnızca sevgi değil,
ne vahşetler, ne yalanlar, ne oyunlar var.

Her yangının bedelini
hasrete düşmüş gönüller ödüyor.

Tedirginlik, kuşku, acı,
öfke ve çaresizlik,
insan kalabalığında
namluya sürülmüş bir mermi gibi.
Baktıkça içini acıtıyor hayat…

Ve bilmem kaçıncı vatandaşı oluyorlar,
kıymetlerini bilmeyen bu toprakların.

Başları öne eğik,
utanç içinde işsiz dolaşan,
onurları çiçek açmış yiğitlerin
sessiz çığlıkları
yaban ellerde kaybolup gidiyor.

Ya yeni fidanlar?
O çiçekler meyveye döndüğünde ne olacak?
Sevdiklerimiz de savrulup gidecek mi?
Ya özleme sarmalanan anılar?

Volkan gibi patlayan hayatlarda
el değmemiş umutlar yeşeriyor.
Ben o minicik yüreklere bakıyorum.
Cebimdeki tüm sermayeyi dağıtıp,
yüzlerindeki endişeleri
sevinçlere dönüştürmek istiyorum.

Bir yanım suskun ve şaşkın,
bir yanım hayal kırıklıkları,
bir yanım hep yanlarında olmak isterken,
bir yanım sessizce yanıyor…

Ama yüreğim haykırıyor her şeye rağmen:
Yaşamaktan ve umuttan vazgeçme!
Umuda açılan her kapı seni bekliyor,
koşar adım ilerle,
ve ulaş en tepelere…

Peri Feride ÖZBİLGE


15.11.2004
ALMANYA / Düsseldorf / Holz-haim