Karanlıklar arasında bir sen, bir ben.
Aydınlatmak istiyorum;
Sırf seni görebilmek için karanlıklar dünyasını.
Önce yürümeye başladım, sonra koşmaya, sonra daha hızlı koşmaya...
Ama nafile!
Her yer kapkaranlık.
Tam ümidimi kaybettiğim anda her yer aydınlandı.
Bir de baktım karşımda sen.
Önce sana dokunmak istedim.
Ama dokunamadım.
Sana bir şeyler söylemek istedim.
Ama konuşamadım.
İşte o an parçalanmak istedim, milyonlara bölünmek istedim.
Belki de parçalarım senin üzerine yapışır diye.
Yapışır da içimde yanan sensizliği anlarsın diye.
Ama olmadı öylece kala kaldım.
Ve sen gittin ben yine karanlıklar ülkesinde.
Ama olsun yine karanlık, yine sen.
Yine kalbimde sen.
Biliyor musun yine kalbimde bu acı?
Bu acı kalbimde sen olunca yine güzel.
Ben bu acıyla bekleyebilirim.
Bekleyeceğim yine tekrardan bu karanlık ülkemi aydınlatırsın diye.
Bekleyeceğim sana dokunacağım günü.
Bekleyeceğim sana konuşacağım günü.
Bekleyeceğim içimdeki yanan ateşin söndüğü günü.
Bekleyeceğim bekleyeceğim bekleyeceğim seni...