Güneş batarken tam arkasında,
Çamlar arasında duran eski ev
Bir başka görünür nedense bana,
Öyle hüzünle dolar tepedeki ev...
Kırmızı kiremitli sivri çatısı
Güneşle birlikte rengârenk şimdi.
Eski panjurları dünyaya küsmüş,
İçine kapanmış insanlar gibi...
Bahçesi ıssız, çamları suskun,
Havuzu kupkuru, yolları yorgun,
Sarmaşık dalları sarmış duvarı,
Öyle sessiz odaları, öyle de mahzun...

Eski sandalyeler, kırık bir masa,
Çiçekleri solmamış nedense hâlâ.
Kaplamış sessizlik bu eski evi,
Bürünmüş bilmem ki nedendir yasa?
Bahçe kapısından sessiz bakarım,
Mis gibi kokar o hanımelleri,
Yankılanır sanki göçmüş sesleri,
Nerede kim bilir eski sahibi?

23 Kasım 1983


(Otuz yıl önce yazdığım bir şiir. Şimdi fark ediyorum ki, hece şiirinin kurallarını bilmiyormuşum, ama şimdi bile okuduğum zaman duygulanıyorum. O güzeller güzelleri eski evler hep ilgimi çekmiştir. Ne zaman görsem böyle bir evi, o eski evlerin duvarları, bahçeleri bana neler neler anlatır. O evlerde yaşayıp, göçüp gitmiş insanlara Allah’tan rahmet diliyorum.)

Halenur Kor