-les ottoman-

öldüğünde ,büyük ihtimal babamın cenazesine gitmeyeceğim.

’’sessiz bir kıyı ,yamnacında işçi karıncaların taşıdığı ufak ıstakoz
taşlarını denize fırlatacağım’’

ağlamayı yasak edeceğim !
kendime.

gözlerim sadece dalıp,gidecek : çok geride kalmış olan,çocuksu
bakir düşlerimin kirletildiği o günlere.

affetmeyeceğim’de ,üstelik
kılmadığım son namazında görmek istemediğim
yüzünü dahi.

öldüğünde büyük ihtimal babamın tabutunu çakan ben olmayacağım.

inmeyeceğim,bile ebediyete kucak açacağı ,toprağına.
yargılayacağım!
o’gün kalbimin bütün iyimser düşlerini-düşüncelerini

vefasızlık olacak belki!
bunun adı.
ama dizginleyecek ,eski’ye dair
umutsuz ne kadar ,acı hatıra varsa gövdemi.

öldüğünde büyük ihtimal babamın arkasında dua okumayacağım.

beddua eder gibi bakışları gelecek aklıma !
söylenecegim, içimden.
kızacağım,kemiksiz küfürler edeceğim.

sorgulayacağım!

babalık hakkını. babalık davasını.

’’sessiz bir kıyı ,yamacında işçi karıncaların taşıdığı ufak ıstakoz taşlarını denize fırlatacağım’’

akıbeti,belirsiz bir durum içinde.

üzülmeyeceğim,kemirecek sadece beddua bakışları , içimi.

düşünmeyeceğim’de !

hayırsız olsun,sonuma kendi dev aynasıyla yankı yapan .

umutsuzluğun paranoyası.

kemiksiz küfürler edeceğim.

bağırarak,avazım çıktığınca.

’’sessizce’’

bir hayat münasebeti kıvrımında.