Çocuktum
hiç bir derdim yoktu
güle oynar,gezerdim
bazen gülmekten kopardım,çocuktum


oyuncaklarım olmadı,sevmezdim zaten
arkadaşlarım vardı,gezer tozardık,tazlanırdım
annem yıkardı beni ve üstümdekileri
en çok annemi severdim birtek,annem,canım annem
sevdam,yarim,herşeyim.


aylar,yıllar derken,geçerken zaman
büyüdüm,büyüktüm,adamdım artık
bir yar sevdim,yüreğimi deldi geçti
aşkı öğrendim,yanmayı öğrendim
yaşamayı öğrendim,çok sevdim.
bırakıp gitti sonra,dertlerle buluştum
ortak oldum dertlerle,dertlendim
acı çekmeyi öğrendim,acılandım
karalar bağladım,yardan gelen yaraya uslanmadım,sevdim



annem vardı beni hiç bırakmayan
en çok annemi sevdim bir tek,annem,canım annem
sığınağım,can evim,etimden kemiğimden parçam benim.


nerden bilebilirdim ki bir gün bu dünyadan göçüp gideceğini
sen ki varoluşumumun sebebi
sen ki beni koynunda yaşatan
duvarları yumruklarcasına
etimle,kanımla,yokluğunun resmidir çizmek istediğim.
canım annem,sen gittin,yüreğim yanık annem.



02.10.2011

Ahmet özdemir