Yürürdüm her akşam bu sahil boyunca,
Ellerin yoktu,ama ellerinin sıcaklığı hep ellerimde
Baktığım her yer gözlerinin renginde olurdu
Soluklarımda saçlarının kokusu,
Dudaklarımda dudaklarının tadı dururdu, gözyaşlarının tuzu dururdu...
Söylediğin bir şarkı yankılanıp kulağımda,körfezin sularına sinerdi,
Ve deniz,yumuşak dalgalarla öperdi kumsalı o şarkıyı söyleyerek
Yüreğime,esmer yüzlü bir akşam inerdi...

Bir gemi geçerdi çok uzaklardan
Işıkları giderek küçülerek...giderdi
Hep seni götürdüğünü sanırdım o geminin,
Hasretin,fikrimde büsbütün tutuşurdu kızıl alevlerle,
Ufkun rengi,eflâtundan mora dönerdi,
Sular,menekşelenirdi...

Şimdi yine yürüyorum ben,o sahilde.
Şimdi yine çökmekte akşamın hüznü,
Ve yine yumuşak dalgalarla gelip kumsala deniz
Beyaz köpüklerle biterken,
Yine o şarkıyı söyledi,hem senin sesinden
Ve akşam,o şarkıyla hüzünlendi;
O hasret yangınıyla inledim,yine sensiz

’Menekşelendi sular, sular menekşelendi
Esmer yüzlü akşamı dinledim yine sensiz’ (x)

Ünal Beşkese

(x) : Selahattin Pınar’ın nihavent şarkısında Vecdi Bingöl’ün güftesinden