Güneşin ışığı mı çayın içinde gülen.
Sürmeli gözlerinden yaş süzülen Leyla kim ?
Demliğin göyaşını ipek mendille silen.
Işıl ışıl tebessüm cama şavkı vuran im.


Her güzellik fanidir her dudak susar bir gün.
Karanfil katresinden yadigar naz bestesi.
Çay faslı allı pullu mütevazı bir düğün.
Gül misalin elinde ince hayal destesi.


Tabipler çaya ilaç dememişse ne çıkar.
Kuruyan dudaklara em olur her yudumu.
Yâr yoluna çığ düşse incecikten yağsa kar.
Semaverin nefesi tazeler umudumu.


Demlik ile çaydanlık ünsiyeti kadimdir.
Çaydanlığın isini sürme bilir Leylalar.
Hüzün bestelerinde Mecnun’un hâli imdir,
Leyla’yı kıskanırken tüm gözleri elâlar.


Koylara yıldız yağar titrer gönlü gecenin.
Çayın berraklığını taze sabah kıskanır.
Buğusunu dağıtır dudak has bilmecenin.
Çayı bardakta gören Leyla ağlıyor sanır.
Ankara,03.07.2013 İ.K