Hüzün bulutları çöktü yüreğime,
Sağanak yağıştaki gözlerim,
Eşlik ediyor beynimdeki şimşeklere,
Ve ben korkarım gök gürültüsünden...

Belli etmemek zorundayım acımı,
Görmemeliler gözümdeki yaşları,
Bilmemeliler beynimdeki krampları,
Çocukta değilim ki,
Hem, düştüğümden dizimde kanamadı,
Yatamıyorum annemin dizlerine,
Öpse yaramı, geçerdi belki,
Bilmiyorum ki...

Babam,
O koskoca adam,
Bilse yüreğimdeki kanayan yarayı,
Bilse her gece tuz bastığımı,
Kızardı bana,
Kızardı ama baba yüreği, arkasını döner o da ağlardı,
Biliyorum, çok sever aslında beni.

Dostlar, dostlar, dostlar...
Hangisi gerçekten yanımda ki?
Hangisi menfaati harici bana kardeşim diyor ki?
Sevdiğim dediğim,
Hatuncuğum dediğim,
Geleceğim dediğim,
Kızımı doğuracak kadın dediğime bile inanamıyor iken artık,
Dostlarım(!)a mı inana bileceğim?
Bilmiyorum...

Öksürüklerim arttı,
Bazen balgamımdan kan geliyor,
Saklıyorum.
Bunca bilinmezliğin ve yürek yangının içinde bildiğim tek şey var,
Sona geliyorum...
Yaradan bile acıda bana.
Ah bir de gök gürültüsü olmasa,
Korkuyorum...

Ömer ERASLAN 03.07.2013 09.00