Sen yokken
Akrep ile yelkovan yarışıyor
Hep aynı yolda
İstanbul trafiği gibi
Hiç ilerlemiyor zaman

Sen yokken
Kelimelerim leş gibi kokuyor
Kalemim kağıdı her öpüşün de
Ölü çocuklar doğuruyor

Sen yokken
Yalnızlık denilen
Acımasız canavar
Her saat
Bir parça koparıyor
Sefil hayatımdan

Sen yokken
En anlamlı şiir bile
Tüm anlamını yitiriyor
Hiçbir kadın,
Hiçbir beden haz vermiyor
Haramın oğlu bile
Beni sarhoş edemiyor

Sen yokken
Tüm renkler kaçıyor güneşten
Gökkuşağı ise siyah beyaz

Sen yokken
Dolunay ağlıyor
Tek tek sönüyor yıldızlar
Tüm evrenin dengesi şaşıyor

Sen yokken
Gölgeler imparatorluğu büyüyor
Karanlığın orduları ele geçiriyor
Her ışık taneciğini

Sen yokken
Gündüzlerim bile gece
Tüm mevsimler soğuk bir kış
Sevinçlerim hüzün
Hayallerim hayal kırıklığı
Rüyalarım kabus

Sen yokken
Kara bir lanet gibi çöküyor
Yer altından gelen özlem
Ve
Beni çiğ çiğ yiyor

Sen yokken
Duygularım bir bir intihar ediyor
Ruhum kaçıyor benden
Geriye kalan boş bir beden

Sen yokken
Hiçbir duam kabul olmuyor
Yaratan bile bana düşman

Sen yokken
Cehennemin ateşleri yakmıyor
Ölmekten beter oluyorum

Sen yokken
Nefes bile zor alıyorum
Yaşam bir hastalık gibi
Anıları gözüm kapalı
İdama yolluyorum

Sen yokken
Susuyorum…
Yazamıyorum…
Ama seviyorum seni
Sen yokken bile…

-EBG-