ıssız kalmışsın en kalabalık mekanlarda
gözlerini kaçırıyorsun sana yağmak isteyenlerden
diyorsun ki cok kötüyüm ben
kanını emmek için yaratılmış olabilirim
belki de ruhuna sürekli yanan kırmızı ışık misali
hiç sevmedim diyor dudakların
hiç gelmedi gözlerim birileriyle gözgöze
hiç dokunmadı ellerim ellerine
acı çekmek istemiyordun belki
ya da sevgiyi hiç tatmamıştın
saygı duydugum üstadım diyor ki
’ask kavuşamamaktır’
niçin bu kadar dogru söylemektedir ki

oysa ki seni cok seviyordum
hergün dalıp boguluyordum mavi gözlerinde
nefesimi tutamıyordum sana karşı
hergece yazdığım intihar mektuplarım
mürekkep tutmaz buruşmak için debelenmekteydi
cünkü bırakma diyordu senin oldugu bu hayatı
hayat vardı bir de sen
sen vardın sadece tek başına yalnız
umrumda degildi senin dışındakiler
ama umrumdaydı senle olan herşey

ama olmuyordu yine
sarkılar acımı mı dindiriyordu
yoksa yaralarımı kaldıran bir bıcak mıydı en köründen
ben seni cok özledim biliyormusun
terhis almış bir askerin annesine kavuşması kadar
yıllardır birbirini görmeyen iki insan kadar
sen ve ben zamirlerinin biribirine uzaklıgı kadar
öyle baglanmışım ki sana
kendimi unutmuşum sen olan derdimden
ben seni seviyordum
kalbime sıgmıyordu sözcükler
haykırıyordum en karanlık yanlızlıklara
cesurdum
ufuk cizgisi maviydi
gözlerinde öyle
sevinclerim oluyordu ara sıra
uzaktan bakmak bana yetmesede rahatlıyordum
tek caremdn sen belki de
dermanı olmayan bir hastalık gibi
ama sözlerin zehir gibi yaralıyordu beni
tedavi olucagım yerde
daha da yayılıyordu sana olan hastalıgım

bir kere sevdaya tutulmaya gör
geceler yer değiştirirdi gözümde
kapatırdım gözlerimi
sen olurdun gündüzlermde