sanırım bu filmi daha önce de görmüştüm,
daha önce de yüreğimin derinliklerine işleyen mutluluklarım oldu,
yüzüme, hayatıma yansıyan mutluluklarım olmuştu.
ben o anları hep saklamak istedim,
niye mi?
çünkü mutluluklarım dan çok hüzünlerim vardı,
ayrılıklarım vardı, boşa kürek çekmişliklerim ve hayal kırıklarım vardı.
en umutsuz an’ımda. o mutlulukları yüreğimin en derinliklerine oturtup,
yüzüme maske yapardım.
nasılsın diye sorduklarında;
ne kadar sahte de olsa, iyiyim diyebiliyordum.
ne kadar sahte de olsa mutlu görünebiliyorum.

sonra;
sonra tüm o eşsiz mutlulukları ve acıları yüreğimden, bedenimden, aklımdan, yüzümden ve tüm benliğimden yavaş yavaş silen daha güçlü bir umut girdi hayatıma.
evet o benim umudum du,
ben bir daha acı çekmeyecektim,
bir daha yalnız olmayacaktım,
geceleri sabahlara gözyaşlarımla bağlamayacaktım,
hayatımı zamanın akışına bırakmayacaktım.
kısacası mutlu ve huzurlu olacaktım.
onun adı umuttu,
aslında hâlâ onun adı umut,
onun sayesinde hayattan, aşktan, sevgiden ve her şeyden umudum var...
dünyanın tüm acılarının, dertlerinin, kederlerinin ve sıkıntılarının üstesinden gelebilecek bir mutluluk, bir aşk, bir umut.
hayat ne kadar ayağıma çelmeler takmaya hevesli olsa da,
benim hâlâ hayattan umudum var................


T.T