Unutmadım sevdiğim.
Geçmişimde kaldı, senli hatıralar.
Her hatırladığımda beni, derinden yaralar.
Hangi ihanetinden kalma bu sancılar?

Uyduruk bahaneler buldum hep kendime.
O şimdi unutmuştur.
O şimdi başkasınındır.
O şimdi, o şimdi...
Bahanelerde bile seni arıyorum.
Üzülme deme sakın bir daha,
En büyük ihanettir bu söz bana,
Senin yaşadığını bile bile,
Nasıl öldüreyim içimde?
Söylesene gözlerinde, yokluğu tattığım yâr.
Kaç şiirde dar ağacı kurmalıyım düşlerime?
Bu kaçıncı tekmedir, üzerinde hayata tutunduğum sandalyeye.
Daha kaç gözyaşı dökmeliyim geceden gündüze?


Hayat bu sevdiğim,
Doğarsın, büyürsün,
Daha ölmeden, anlamsız nefes alışlarına gömülürsün!
Şimdi susuyorum avazım çıktığınca,
Seni yazıyorum, seni okuyorum.
Kahretsin ulan!
Şairliğimden utanıyorum.

Ne yana yazsam seni,
Anlatamıyorum bu içimdeki özlemi,
Hem yerden yere vurasım geliyor seni,
Hemde, bir kere daha sarmak bedenini.

Ne yaralı meretmiş bu,
Cümlelerce içiyorum seni,
Mısralarca kanatıyorum hasretini,
Seni aradım, seni sordum her sokakta!
Koskoca İzmir’mi dar geldi sana ha!