İçimde korkularından sinmiş
Sessizliğe bürünmüş
Özgürlüğü elinden alınmış
Tüm sevdiği oyuncakları kırılmış
Bir uçurtmayı bile uçuramamış
Ölüme mahkûm bir çocuk vardı...


Çamurlu ellerinin yüzünü kirlettiği
Gözyaşlarının yanağında yol bulduğu
Her oyunda ilk sobelenip daima ebe olan
Umutlarına gölge düşürülen
Gökkuşağı renklerini kaybetmiş
Ölüme mahkûm bir çocuk vardı...


Kanatsız bir melek can verir
Ölüme mahkûm çocuğun canına
Kana kana nefes almadan içmeye çalışır
Mevsimlerden baharda bulur kendini
Sek sek oynarken taşı hiç sekmez
İp atlarken nerdeyse bulutlara tutunacaktır
Canları çoğalır yakar toplarda
İstop da ardına gizleneceği ağacı vardır
Yüreğinin en kuytu, en güzel yerine gizlendiği
Saklambaçta kimse bulamaz…


Mavi beyaz semada
Beyaz mavi uçurtması
Tellere, ağaçlara takılmadan
Salınır tüm endamıyla özgürlüğe
Küser çocukça
Çocukça da barışır…


Kanatsız meleğini kaybetme korkusu
Sardıkça ruhunu susar tüm bildiklerini
Bir âmâ kadar kördür gördükleri karşısında…


Oysa
Kanatsız melek çoktan bıkmıştır
Ve yol almıştır
Yeni yüreklerde yeni çocukları diriltmeye…


Bir anda
Verdiği umutları alır çocuğun elinden
Bir daha dirilmemek üzere
Yalancı mutluklar arasında ölmüştür çocuk…


24.06.2013___________________Seher_Yeli Seher Zerrin Aktaş